22 Şehit veren aileden geriye yalnız onlar kaldı…
Vücuduna isabet eden dörd kurşundan biri göğsünü delib geçti ve sırtında taşıdığı 2 yaşındakı oğlu Samir’i öldürdü.Rahile Guliyrva bu dehşeti yaşadığında üç aylık hamileydi.Anne karnında tanık olduğu katliamdan sağ kurtulan Zerife bu gün 23 yaşında…
Alev topuna dönen Hocalı’dan kaçmaya çalışan kalabalık ailenin içinde,biri kucağında öteki karnında iki çocuklu genc bir kadın vardı.Yaklaşık 20 kilometirlik uzun ve zahmetli bir yol yürüyeceklerdi.Amcasının oğlu,2 yaşındakı Samir’i işaret etti ve”Sen hamilesin,taşıyamazsın,onu bana ver”dedi.Bir dakika sonra hale yaşıyor olacaklar mıydı onu bile kestirmeleri mümkün değildi.Ana yüreği…Artık oğlunu koklayarak geçirdiyi fazladan her dakikayı kar sayıyordu.Evladından kopamadı.”Onu benden iyi heç kimse koruyamaz” dedi ve Samir’i sıkı sıkı sırtına sardı.Olur da düşmanla karşı karşıya kalırlarsa siper edecekti göğsünü ona…
Tam da öyle oldu aslında.Ağdam yolundakı ormanlık alanda kurşun yağmaya başladı vücuduna,bedeni yavrusuna kalkan olsun,o yaşasın istedi.Vücuduna isabet eden o dörd kurşundan birinin göğsünü delib geçeceği ve evladının el kadar bedenine saplanarak onu canından edeceyi aklının ucundan bile geçmezdi…
Aklına gelmeyen başına geldi ve dehşet gecesinde oğluyla birlikde ailesinde tam 22 kişi kaybetti Rahile Guluyeva.
Konuşarken bazen her şeyi bir çırpıda söylesin ve bitirsin ister gibi hızla sıralıyor cümleleri… Bazen de uzun duraksamalar yaşıyor. Duruyor,anlatmakla anlatmamak arasında gidib geliyor,kesik kesik,yüreğinin yeniden yaşamaya dayanabileceyi kadarını paylaşıyor:”Evdeydik,her tarafdan gülleler yağıyordu. Her tarafdan top,tüfenk sesleri geliyordu.Her tarafı Ermeniler sarmıştı.Artık şehir yanıyordu.Biz bir çıkış yolu bulmak için ormanlara,dağlara gittik…Orda olanlardan,kalanlardan bir daha hiç haberimiz olmadı.Ve orada ben eşimi kaybettim! Oğlumu kaybettim! Kayınvalidemi,kayınbabamı,baldızımı,baldızımın eşini,onların 4 yaşındakı kızını,kaynımı,kaynımın 8 yaşındakı kızını kaybettim! Kaynımın eşi kolundan yaralandı.Bir baldızımın eşi öldü…18 yaşındakı oğlu öldü…Bunların hamısı Şehit oldu! 22 Şehit verdik,8’ini geri alıb defnedebildik.Hepsi bir gecenin içinde,gözümüzün önünde mahvoldu…”
Bu dehşeti yaşadığında üç aylık hamileydi Guliyeva.”Allah’ın mucizesi”dediyi şey gerçekleşti ve dört kurşun alan o bedende hayata sımsıkı tutundu bebeği. Hocalı soykırımının en küçük tanığı,vahşeti annesinin karnında yaşayan Zarife şimdi 23 yaşında bir üniversite öğrencisi.”En büyük şansım” diyor onu anlatırken annesi:”Zarife atasının ölümünden 6 ay sonra dünyaya geldi.Karnımda çocukla dört gülle yarası almıştım.Sağ doğması mucizeydi.Benim yaşamam mucizeydi.Beni yaşatan Allah’ım ve Zarifem oldu…”
Bütün ailesi gözlerinin önünde katledilmiş bir Anne ile annesinden başka kimsesi olmayan,babasının eksiklğini hissettikçe öpüb koklayacağı bir fotrğrafa bile sahib olma hakkı elinden alınmış kızı.Acaba nasıl keçirdiler bu 23 yılı.Rahile Guliyeva anlatıyor:”çok zordu,ağırdı,oğlumu çok düşündüm,şimdi yaşasaydı 26 yaşı olacaktı,onu evlendirecekdim,asker edecektim,işte hep bunların hayalini kurdum.Zarife çocukken çok sordu,”Anne benim babam nerde?,her kesin babası var,kardeşi var benimkiler nerde? çocuk işte.
Bir az büyüdükden sonra ona Şehitlerimizin faciasını anlattım ve bir daha babam nerde? Sormadı.Zarifanın çocukluğu Şehit masallalıyla geçti.İşten eve gelende çoğu zaman onu Hocalı Şehitlerinin resimlerine bakarken bulurdum,gözlerinden yaşlar aktıkca,benim bedenimdeki kurşun yaraları çok sızlıyır,çok acı veriyor.Hocalı kalbimin kanıyan yarası,hiç sağalmadı.
Hepimiz Ermeniyiz diyenler,bu masum,kiz için,onun acıları için bu gün de,Hocalıyız,diyerek insanlık adına Hocalıya Adalet isteyerek yürüyün.
Bu gün, 26 Şubatta,Hocalıda,Türk Müslüman olduğu için 2 yaşında öldürülmüş Samir olun.